Bye bye Lindi

Na het posten van mijn vorige blog, ben ik meteen begonnen met het schrijven van een nieuwe. De vorige ging vooral over eind oktober/begin november, terwijl het nu bijna december is. De afgelopen weken zijn voorbij gevlogen. Een knip in je vingers en het is Sinterklaas. Iets wat ze hier overigens niet zo waarderen…

Haha

In één week was er de graduation van de studenten en een afscheidsfeestje van de directeur die met pensioen ging. Grappig detail: de studenten moeten nog examen doen, maar hebben dus al wel hun feestje gehad, vraag me niet waarom. De graduation duurde van ’s ochtends 09:00 uur tot ongeveer 15:00 uur ’s middags non stop. Gelukkig stond er een lunch op ons te wachten na afloop. De graduation was één groot feest. Optredens van studenten die dansten, rapten, zongen of hun karate kunsten lieten zien, modeshows met traditionele kleding, leraren die zich ontpoppen tot heuze MC’s en ouders gekleed in honderden kleuren. Het was één grote show vol entertainment. Uiteraard werden de diploma’s ook gewoon uitgereikt en werden de beste studenten per studie beloond met een speciaal certificaat(6 totaal). Neema, onze secretary student die ons regelmatig helpt in Kazi Connect, werd uitgeroepen tot de beste student van haar studie. Voor ons geen verrassing, want ze blinkt écht uit. Iedere dag komt ze bij ons langs om ons kantoor schoon te maken, te bellen naar studenten in Swahili of om chapati voor ons te kopen. In haar vakantie heeft ze ons de hele week geholpen met het uitnodigen van studenten van onze career fair terwijl ze ook vakantie kon gaan vieren. Soms heb je van die studenten die je net even wat leuker of aardiger vindt dan de ander. Neema is zo’n persoon. Super lieve meid die je de wereld gunt. Ook zij kreeg haar diploma onder toeziend oog van haar familie. Neema nodigde ons na de graduation uit om haar familie te ontmoeten en taart te komen eten, wel gewoon op school. We hadden een paar cadeaus voor haar gekocht (een hoofddoek en een stof om iets van te laten maken) en Neema sneedt de taart aan. Hier is het de gewoonte om taart aan elkaar te voeren, dus zo gezegd zo gedaan. Zie foto’s. Een hele leuke middag met hele blije studenten. Onze andere twee favoriete studenten kregen van ons een kaart met felicitaties en het aanbod voor een referentie. Nooit gedacht dat ze daar zo blij mee konden zijn. Een kleine persoonlijke note kan hier al veel voor iemand betekenen, mooi om te zien! Super leuk dat ze allemaal zo blij waren, maar als ze hun examens niet behalen dan moeten ze hun diploma weer inleveren… Ach het gaat vooral om het moment toch ;-)?!  

De volgende dag was het afscheidsfeest van de directeur van de school, want hij ging met pensioen. Een middag met veel speeches, optredens en dansende leraren. Zo leuk dat iedereen zich zelfverzekerd genoeg voelt om tussen de speeches door op te staan en te gaan dansen. Uiteraard deden wij als witjes lekker mee! Ook altijd leuk als je onverwachts een speech moet geven aan een directeur die je slechts 3 keer hebt gezien en gesproken. Al hakkelend in mijn beste Engels kreeg ik er toch nog wat zinnigs uit. De speeches vervolgden zich en wij kregen ondertussen steeds meer trek, geen honger want dat hebben de mensen in Afrika. Oh wacht, geldt dat dus nu ook voor mij? Sorry, slechte grap. Maar honger hadden we zeker. Vooral omdat onze lunch rond 12:00 uur was en het inmiddels 19:00 uur was en er geen einde aan zat te komen. Overigens was elke speech in Swahili dus je begreep er ook nog eens niks van. Gelukkig wilde mijn collega voor mij vertalen, maar ook dan was het alsnog vrij saai. Sara en ik hadden voor onszelf de deadline gezet om 20:30 te vertrekken als er dan nog steeds geen eten was. Even tussendoor: het feest zou van 15:00 tot 19:00 uur zijn. Dus eten rond 18:00 uur zou je zeggen. Het begon uiteindelijk pas rond 17:00 uur dus op tijd eten zat er sowieso niet in. Enfin, om 20:00 uur gebeurde er eindelijk wat, er zat beweging in. Er werd een karretje met een wit doek het podium op gereden door een paar studenten van de Food opleiding. Een leraar pakte een champagne fles en begon daarmee een of ander ritueel te doen, oftewel even 20 minuten dansen en schudden met die fles en iedereen de fles laten aanraken als zegening. Rond 20:20 werd dus eindelijk de fles gepopt en kregen we een glaasje…. sap, want uiteraard was er geen echte champagne. Hoopvol keken we naar het karretje met het witte doek. Wat zou daar onder zitten? Een taart? Het begin van het buffet? Of misschien nog meer cadeaus voor de directeur? Na het proosten werd het doek triomfantelijk van het karretje gehaald. En daar lag ze, in al haar glorie. De geit die ik ’s ochtends nog op de school had zien dartelen. De geit was niet meer in leven en werd aan de directeur en zijn vrouw gegeven. Het was het startsein voor het buffet. Als klap op de vuurpijl werd een groot mes overhandigd aan de directeur zodat hij hem kon aansnijden. Niet subtiel, nee hij hield het mes met beide handen vast boven zijn hoofd om met alle kracht in het arme geitje te hakken. Sorry voor de gruwelijke beschrijving, maar je snapt dat wij geen honger of trek meer hadden.

 (sorry voor de wazige foto) 

Ondertussen appte wij stiekem onze vaste bajaj driver om ons op te halen. Die was er gelukkig binnen 10 minuten. Na het aansnijden van de geit begon iedereen namelijk weer te dansen in plaats van eindelijk beginnen met het buffet, dus wij dachten: dit gaat nog wel een uur duren voordat ze écht beginnen met eten, laten we dus maar gaan. Al dansend namen we afscheid van de directeur, zijn vrouw en zwaaiden we naar de leraren. Iedereen was quasi verbaasd dat Sara en ik net voor het buffet naar huis gingen, want ja je hoort wel een beloning te ontvangen voor het uitzitten van die uren met die lange, saaie speeches. Voor ons was de beloning dat we eindelijk in de bajaj naar huis zaten. Eerlijk gezegd niet naar huis, wij gingen gauw naar Santorini, de bar op het strand om bier en chips mayai (lokaal gerecht met patat en ei) te bestellen. Wat waren we voldaan van het bier en eten, vooral omdat we nogmaals 1,5 uur op ons eten moesten wachten… Wat een dag. Een feestelijke dag met veel dans, zang en tradities en vooral heel veel geduld dat op de proef werd gesteld.  

In het weekend kreeg ik de kans om met een ander VSO project mee te gaan kijken naar hun optreden. Het project is Theathre for a Change en zij zetten toneelstukken neer in lokale dorpjes om problemen bespreekbaar te maken.  Met een groep acteurs uit verschillende wijken zetten ze vol enthousiasme hun talent in om mensen te entertainen, maar ook om ze aan het denken te zetten. Op zaterdag om 14:00 uur verzamelden de acteurs en ik bij het VSO kantoor in het centrum. De coordinator van het project, Irene, ken ik goed, maar zij was met een aparte auto al op locatie voor gesprekken met de leiders van de community. Dus ik ging mee met de acteurs in een dala dala, het lokale busvervoer met ongeveer 12 zitplaatsen. Ik mocht als witje lekker voorin zitten dus ik had geluk. Vooral toen ik zag hoeveel mensen in de bus moesten. Ik heb geteld en er zaten in totaal 28 mensen en een speaker van ongeveer 2m hoog in de bus voor een rit van anderhalf uur. Nogmaals, man wat was ik blij dat ik voorin zat!! Op de locatie aangekomen werden de speakers klaar gezet en begon Irene de mensen in het dorp op te roepen om te komen kijken naar de voorstelling. De acteurs begonnen te dansen en ander over te halen mee te doen. Ongeveer na 1,5 uur opzwepende muziek begon de voorstelling. De voorstelling ging over een meisje die door oudere man zwanger raakt en daarom verstoten wordt door haar familie. Door een beetje overdrijven kwam er wat humor in de voorstelling, zodat het voor het publiek luchtig bleef. Na de voorstelling vroegen de acteurs aan het publiek wat het zwangere meisje moest doen nu ze door haar hele familie verstoten was. Een aantal locals uit het publiek vertelde dat het meisje wel bij hen familie welkom was. De acteurs vroegen sommige locals het verhaal ‘af te maken’ met wat improvisatie. Acteren is hier nogal een groot ding, dus de meeste locals vonden het geweldig om onderdeel te zijn van de voorstelling. Het was een interessante discussie, vooral omdat de soort van burgemeester van het dorp er ook bij was. Zij gaf aan dat educatie en voorlichting over dit onderwerp erg nodig is. Hopelijk gaan ze hiermee aan de slag. Voor mij een super interessante en leuke dag en vooral een zaterdag die ik niet snel zal vergeten.

Van de heftige voorstelling naar een ander niet zo leuk verhaal. Het verhaal van vrijwilliger Jacob. Hij was ook een vrijwilliger bij VSO, maar dan bij een ander project dan ik. Een spring in het veld die altijd in was voor wat leuks. Ik kon daarom altijd heel erg van zijn aanwezigheid genieten. Je leest het al, ik schrijf in de verleden tijd. Als je het nieuws over Tanzania een beetje hebt gevolgd (zo niet, google ff) dan weet je dat er hier wat spanningen zijn rondom de LGBT gemeenschap. Jacob is homo, en daar kwam hij openlijk voor uit tegen een aantal andere vrijwilligers. Helaas liepen de spanningen zo hoog op dat VSO zijn veiligheid niet meer kon garanderen. Niet dat het hier in Lindi heel gevaarlijk is, maar ook omdat VSO als grote organisatie, niet aan deze spanningen in Tanzania gelinkt wil en kan worden. Een hele lastige en vooral verdrietige situatie, want het betekende einde van Jacobs tijd in Tanzania. Ik denk eigenlijk niet dat ik dit met jullie kan delen, daarom laat ik het qua info hierbij. Twee dagen na het besluit van hogere hand zat hij in het vliegtuig terug naar de UK. Gelukkig zijn we op zijn laatste avond nog uit geweest en hebben we de meest foute karaoke hits gezongen. Een geweldige avond met een minder leuk randje. Dus nu weten jullie eindelijk wie diegene is op de foto en kunnen jullie stoppen met die berichtjes ;-).

Het zijn een paar drukke dagen bij het Kazi Connect Center. Last minute proberen we nog zoveel mogelijk vacatures in te vullen en graduates te bellen om te checken of ze een baan hebben gevonden. Ook kreeg ik het verzoek van de manager van een groot cassave bedrijf hier in Lindi (waar een aantal vrienden van ons werken) of ik ook mensen met universiteit achtergrond had voor een inkoop vacature en een logistiek vacature. Onze focus ligt op de graduates van Veta, dus mbo niveau en vooral praktische opleidingen dus dit was even een uitdaging. Gelukkig kennen mijn Tanzaniaanse collega’s veel mensen van hun leeftijd die net klaar zijn met school of al enkele jaren ervaring hebben. In de ochtend had ik de vacatures gedeeld met mijn collega’s, eind van de ochtend had ik al bijna 10 cv’s binnen en in de middag heb ik ze allemaal telefonisch gescreend en met het resultaat dat ik aan het einde van de middag 5 personen inclusief introductietekst kon voorstellen aan het cassave bedrijf. Ik hou van productieve dagen als deze, want het geeft zoveel voldoening! Ook fijn om te horen dat de manager ’s avonds al bij me aangaf dat zijn eerste indruk van de kandidaten op de mail goed was. Hopelijk komt hij er snel op terug zodat we de mensen kunnen uitnodigen voor sollicitatiegesprekken bij het bedrijf. Daarnaast moeten mijn collega’s en ik een rapport schrijven over het gehele project van 2016 tot eind 2018… een flinke klus aangezien we op basis van oude rapporten en onze ervaring van de afgelopen maanden het rapport aan elkaar moeten breien. Niet de leukste bezigheid om te doen in de laatste werkweek, maar wat moet dat moet!

We zijn hier al een tijdje veel aan het praten over het einde van het project, Lindi verlaten en afscheid nemen. Mijn collega’s en vrienden ga ik natuurlijk erg missen, maar we kunnen elkaar volgen op Facebook en dus contact houden. De studenten, de leraren, de kassamedewerker van Lindi Supermarket, de kleermaakster op de hoek, de barmedewerker van Santorini en mijn vaste bajaj driver Chidy ga ik waarschijnlijk nooit meer zien en dat vind ik nog het lastigste. Zij zijn het leven in Lindi. Ik ga weer verder, zij blijven hier. Het zou leuk zijn als ik over een paar jaar misschien eens kan terugkeren om te kijken wat er dan in Lindi is veranderd. Ik ga het missen, de sfeer van het onbevangen Lindi met de meest prachtige stranden die mij zo’n goed gevoel gaven. Tot gauw, Lindi.

Op 18 december ga ik op safari en op 23 december verruil ik Lindi officieel voor Zanzibar… wordt vervolgd.