De 'A' van april en afronden

De maand april is begonnen en dat betekent aftellen, afronden, overdragen en nog even maximaal genieten. De maand april betekent ook regenseizoen, iets waardoor ik alvast kan wennen aan Nederland ;-).

Het is eigenlijk best wel cru dat ik bijna vertrek, aangezien het werk beter en beter gaat. De studenten waarderen de interactieve training en de scholen beginnen steeds meer aan mijn aanwezigheid te wennen. Uiteraard zijn er altijd nog verbeterpunten, maar ik voel de impact van mijn lessen groter worden. Jammer, ik had die impact gelijk vanaf dag 1 willen hebben natuurlijk. Maar VSO zei van te voren dat dát helaas niet gaat lukken. Ik had dit geaccepteerd, maar ik merk nu toch dat ik het wel lastig vind om te vertrekken op het hoogtepunt. Of misschien moest dit hoogtepunt nog komen.

Sinds een paar weken is er weer een nieuwe groep ICS vrijwilligers van VSO. Deze groep bestaat deels uit jongeren uit de UK en uit Tanzania. Ze zijn ongeveer tussen de 18 en 21 jaar en ze blijven drie maanden. Ik was blij met hun komst, want ze ondersteunen het VNA project waar ik onderdeel van ben. Aangezien ik al enkele weken alleen voor de klas stond, was ik blij met wat support. Ik leer namelijk ook als er andere vrijwilligers zijn die je wijzen op dingen die verbeterd kunnen worden. Het plan is dat ze een paar weken met mij meelopen en daarna de lessen van mij overnemen voor de duurzaamheid van de activiteiten. Ik merkte dat de studenten toch niet zoveel begrepen van de vragen die ik stelde toen mijn Tanzaniaanse college begon te vertalen en de respons groter werd. Erg fijn dat er dan iemand bij is die kan helpen vertalen. Taal blijft hier toch echt een ding. Mooi om te zien dat een les veel meer kan opleveren als je het samen doet.

Om de impact te checken heb ik een case study gedaan. Hierin leg je een succesverhaal vast van een primary actor (de doelgroep). Ik interviewde Khamis over de computerlessen die hij bij mij had gevolgd. Gelukkig hielp mijn collega Romana met vertalen, want ook voor hem was het lastig om zijn volledige antwoord in het Engels te geven. Terwijl ik de vragen stelden over wat hij geleerd had, wat hij zou doen met zijn opgedane kennis en wat hij het leukste vond aan de lessen, merkte ik hoe belangrijk het werk is wat wij doen. Het zijn kleine dingen die je doet, maar als het al een beetje impact kan hebben op iemands leven, dan is dat voor mij al genoeg. Khamis werkt hard. In de ochtend gaat hij naar school voor zijn studie Auto Wiring, ’s middags gaat hij naar de autogarage van een vriend om te helpen en ’s avonds staat hij Zanzibar Pizza’s te maken op de Food Market. Iedere dag opnieuw. Daarnaast heeft hij ook nog eens vijf kinderen waar hij voor moet zorgen. Ik vroeg waarom het voor hem belangrijk was om computer skills te hebben. Hij gaf aan dat als hij niet meteen het probleem van een auto kan vinden, hij nu op de computer onderzoek kan doen en hij de oplossing kan vinden. Het mooie is dat hij trots aangaf anderen nu te kunnen helpen met de computer door mijn computerlessen. Naast pure praktische skills die we de studenten leren, wil ik ook vooral focussen op persoonlijke ontwikkeling. Khamis gaf aan dat hij door de lessen nu zelfverzekerd genoeg is om na zijn studie bij een bedrijf te gaan solliciteren voor een baan en het gesprek aan te gaan. Mijn hart maakte een sprongetje, dat begrijp je wel.

Waar mijn hart ook altijd een sprongetje van maakt is in het weekend het bezoeken van één van de mooiste plekken van het eiland. Twee weekenden geleden ging ik met twee Nederlandse meiden richting het noorden voor mijn laatste full moon party en een snorkeltrip. De busrit er naar toe ging natuurlijk weer eens niet zonder slag of stoot. Zo kreeg Anouk een kind op schoot geworpen en werden mijn kleren en tas voorzien van een laag stof die er nauwelijks af kwam. Wat wel fijn was, was dat we gratis konden overnachten in een hotel in Nungwi door het werk van Lisette. ’s Avonds lekker op het strand dineren, Nederlandse spelletjes spelen bij vrienden van Lisette en dansjes doen bij de lokale bar. Op zaterdagochtend werden we met een bootje opgehaald voor een snorkel- en dolfijnentrip. Eerst gingen we naar een privé eiland om daar voor de kust te snorkelen. Ik sprong met mijn snorkelhelm het water en ik werd verrast door de hoeveelheid gekleurde vissen. Je kon door hele groepen vissen zwemmen, zonder dat ze ook maar iets van je aantrokken. Het was een super mooie plek om het onderwaterleven te kunnen zien. Al vrij snel merkte ik wel brandende plekken op mijn huid. Bij elke slag die ik maakte in het water, voelde ik het water branden op mijn armen, benen en rug. Ik dacht dat ik de enige was, maar nadat ik na een half uur weer bij onze boot aankwam, zag ik de andere meiden al op mij wachten in de boot. Zij hadden er ook last van en het bleek door delen van kwallen te komen die in het water rond dreven. Ik had hier en daar wel een kwal gezien, maar daar zwom je zo omheen. Echter, de vissen eten de kwallen en soms blijven er resten achter. Die kunnen dus nog steeds branderig aanvoelen. Vervelend, maar alsnog was het een hele mooie ervaring! Na het snorkelen bezochten we een zandbank, aten we fruit en namen we cliché foto’s. Op het einde van de trip werden we nog getrakteerd op een bezoek van een groep dolfijnen. Ik had ze al gezien in Kizimkazi, maar het blijft magisch om ze te zien zwemmen in het wild! ’s Avonds was het tijd voor mijn laatste full moon party in Kendwa. Ook Tesse was van de partij en ze had twee Nederlandse vriendinnen over de vloer. Een groep met Nederlandse dames kwamen dus even de full moon party terroriseren. Een leuke afsluiter van een top dag!

Ik had het al even kort genoemd, maar het regenseizoen is nu echt begonnen. De ene dag komt het met bakken uit de lucht vallen, de andere dag is het snikheet (32-35 graden). Afgelopen weekend begon het op zaterdag keihard te regenen toen ik lekker een cappuccino zat te drinken. Eerst vond ik de regen niet zo erg, want ik zat lekker knus binnen. Na ruim 2 uur was ik het wel zat, maar de straten stonden blank en het was nog niet gestopt met regenen. Ik was met mijn huisgenoot Tesse die door een scooterongeluk haar grote teen in het verband had zitten. Zij kón dus niet door de grote plassen banjeren, want een infectie moet je hier niet willen. Nog maar weer wachten en toen het eenmaal wat minder hard ging, liepen we snel naar huis. Ik heb nog maar twee weekenden over dus ik vond het zo zonde dat die vrije dag verspild was door de regen. Oké niet helemaal verspild, want ’s avonds was het droog en zijn we gezellig met vriendinnen uit eten geweest bij een Indisch restaurant en hebben we daarna wat dansjes gedaan bij een bar met live muziek. Ik hoop in de laatste weekenden nog even te mogen genieten van hoge temperaturen, snorkelen, stranden en gezelligheid.

Sinds kort heb ik trouwens via Lisette een aerobics les gevonden. Iedere dag kan je daar een uur lang non stop springen, dansen en zweten. Want zweten, dat doe je! Een intens uur, maar super goed voor je natuurlijk. Na het uur heb je nog een half uur rekken, strekken en buikspieroefeningen. Mijn nieuwe, gezonde verslaving was geboren! We proberen drie keer in de week te gaan en ik merk al resultaat. Ook al is het heftig door de warmte, we slaan ons er iedere keer weer doorheen en je krijgt er een goed gevoel van. En het is ook leuk om omgeven te worden door locals die helemaal uit hun dak gaan, haha.

Ik krijg regelmatig de vraag of ik het erg vind weer terug naar Nederland te gaan. Ja en nee. Natuurlijk ga ik Zanzibar missen. De mooie plekken, het relaxte leven en alle vrienden die ik heb ontmoet zorgden voor een prachtige tijd hier. Nu zitten er bijna 8 maanden op en het is goed zo. Ik kijk terug op een mooie periode die ik zeker niet had willen missen. Ik vind het dus niet erg om naar huis te gaan, maar ik ga het leven hier wel missen! Wie weet kom ik nog es terug ;-).

Momenteel ben ik druk bezig met het vinden van mijn nieuwe werkplek bij Tempo-Team of Randstad. Deze week staan er een aantal gesprekken gepland en ik hoop binnenkort duidelijkheid te hebben waar ik aan de slag ga. Zodra er meer over bekend is dan horen jullie dat. Het idee dat ik straks weer fulltime aan het werk ben in Nederland en weer in mijn appartement in Zwolle woon vind ik nog wel gek. Een paar dagen geleden zag ik wat foto’s van vorig jaar, toen ik me aan het voorbereiden was op dit avontuur. De tijd is aan de ene kant snel gegaan, aan de andere kant voelde het erg lang geleden toen ik naar die foto’s keek. Een gekke gedachte om straks weer terug te zijn, maar zoals ik al zei: het is prima zo. Voor nu zeg ik kwaheri (vaarwel) Zanzibar en wie weet tot ooit!

Tot in Nederland!