Ennnnn ACTIE!

Is dit nog maar blog 2 of al blog 3 dat ik in Zanzibar ben? De vier maanden in Zanzibar gaan naar mijn gevoel veel sneller dan de vier in Lindi. Hoog tijd om jullie weer bij te praten.

Vanaf de week van 18 februari was het eindelijk tijd voor actie. YES! We waren twee weken voor de 18e naar de scholen geweest om te praten over het rooster en onze sessies. Maandag 18 februari kregen van één van de scholen het telefoontje dat ik vanaf de volgende dag voor de klas kon staan. Spannend, maar heel fijn dat ik eindelijk kon starten. De volgende dag ging ik mooi op tijd die kant op en stond ik al trappelend voor het kantoor van de VTA secretaresses (Vocational Training Authority, aka een soort mbo). Uiteraard hadden zij géén idee wat ik kwam doen en ook hun Engels was nog meer basic dan mijn Swahili. Stel je dus even voor hoe dat ging. Een veel te enthousiaste blanke meid die in het Engels allemaal moeilijke vragen begon te stellen over haar klas die bijna begon. Helaas was er niks geregeld. Geen klaslokaal, geen studenten, geen communicatie. Degene die erover ging zat in een meeting en de dames wisten niet tot hoelaat. Wachten dus maar, aangezien ik er anderhalve uur te vroeg stond. Een paar minuten voor 10 uur werd er wonder boven wonder een klaslokaal met studenten geregeld. Uiteraard een grote chaos, want 1.000 snoeren in het lokaal, muizen die ontbraken en computers die het niet deden. Gelukkig vonden de studenten het niet erg om samen op één computer te werken en waren ze dolenthousiast om les te krijgen van een witje. Wat is een cv? En waarvoor heb je het nodig? Wat staat er zoal in? Enkele vragen die ik stelde alvorens we het cv daadwerkelijk gingen maken. Toen we begonnen met typen merkte ik al snel dat sommigen nog nóóit een computer hadden aangeraakt. Klikken op de rechtermuisknop i.p.v. de linker, het volledige Word document doen verdwijnen en vastlopende computers was het gevolg. Tijdens de les werd om de haverklap ‘teacher teacher!’ geroepen dus voor mij was het een pittig lesje aangezien 22 man om mijn aandacht vroeg. Uiteindelijk ging de les best goed! In mijn gebrekkige Swahili en met ondersteuning van mijn beamer kon iedereen het (grotendeels) volgen. De studenten konden niet wachten op de volgende les, de volgende dag. Nu een paar weken verder gaan de lessen steeds beter. De organisatie vooraf is wel steeds een challenge, maar hé het blijft werken in Afrika ;-)!

De week voor mijn trainingen hadden we trouwens de Annual Conference van VSO Tanzania. Hup de veerboot op om 2 uur later in Dar es Salaam aan te komen. Vanaf daar in een soort OAD bus richting Iringa om daar na 12 (!!!) uur aan te komen. Man man, wat een reis. Ik zat naast Tesse en wij zijn allebei vrij lang en de bus was niet gemaakt voor Westerse lengtes. Beiden konden we niet recht zitten waardoor de rit vrij oncomfortabel was. De conferentie was overigens erg leuk en interessant. Zo leerzaam om met collega’s uit het hele land te praten over onderwerpen en ervaringen te delen. Ik zag dus ook mijn oude collega’s uit Lindi en Mtwara weer, super leuk!! Zelf had ik nog een kleine bijdrage aan de conferentie, want ik mocht één van de gespreksonderwerpen leiden tijdens de discussie ochtend. Mijn onderwerp was Personal Branding en ging over hoe je je zelf op de kaart zet voor je toekomstige werkgever. Zowel online als offline. Leuk om met mensen met verschillende achtergronden en leeftijden hierover te praten.

Ik verbleef in een schattige houten kamer met een prachtig uitzicht over de bergen van Iringa. Het was verfrissend om eens in een andere omgeving te zijn. Letterlijk verfrissend, aangezien het in Iringa ’s nachts 10 tot 15 graden kouder is dan op Zanzibar. Overdag viel de hitte ook mee, ‘slechts’ 27 graden. Een week lang erg genoten dus! Daarna weer hop naar Zanzibar. Weer dus die rit van 12 uur in de bus… maar ach dat kon er wel van af na zo’n leuke week.

Twee weken geleden was het zover. Felicia kwam naar Zanzibar!! Oh wat had ik daar naar uitgekeken. Ze kwam woensdagochtend 27 februari aan op Zanzibar om 2 weken van het eiland te genieten. Gelukkig had ik grotendeels vrij om met haar mee te genieten. Woensdag t/m zaterdag zijn we in Stone Town gebleven, omdat ik op zaterdag de famous Career Fair had. Deze Career Fair is famous, omdat er al een jaar over gedaan wordt om het eindelijk door te laten gaan. Uiteraard in Felicia’s vakantie ging het eindelijk door ;-). De dagen ervoor hield ik me daarom bezig met de workshops voorbereiden en de social media. De zaterdag zelf begon niet heel vlot, maar uiteindelijk was er een grote opkomst en voldoende bedrijven dus een succes. Ook de grote donor Shell was aanwezig en die heb ik nog even mogen interviewen voor social media. Het was een vermoeiende/extreem warme, maar erg leuke en geslaagde dag! Na al die tijd kunnen we terug kijken op een mooi event.

Felicia die lag ondertussen lekker aan het zwembad. Samen gingen we ’s avonds uit eten bij Taperia (tapas) en daarna naar een kleinschalig reggae feestje. Felicia hield het alleen snel voor gezien, want ze was niet helemaal lekker door haar verbrande huid. Erg sneu, maar het is hier lastig voorkomen om te verbranden. Ze had niet in de zon gezeten en zich vier keer ingesmeerd met factor 50. Gelukkig veranderde het tomaatje vrij snel in een chocolaatje een paar dagen later :-)! Na het weekend gingen we een paar dagen naar Kendwa, in het noorden van het eiland. Lekker genieten van het strand, fruitsapjes en het heerlijke eten. Even helemaal niks! Felicia had haar grote camera mee dus we hebben nog wat leuke kiekjes geschoten.

Na Kendwa moest ik weer een ochtend naar school om een nieuwe klas les te geven. Felicia ging mee, want die was reuze benieuwd wat ik nou echt deed bij VSO. Opnieuw chaos bij de organisatie, want er was weer geen klas. Uiteindelijk hielp een andere leraar mij en een paar minuten later kwam hij aanzetten met 70 (!!) studenten! Ze stroomden het lokaal binnen, maar al snel zei ik dat dit écht niet kon. De leraar zei vrij nonchalant dat ze wel wat computers konden delen. 70 man verdeeld over 16 werkende computers ging in mijn ogen niet werken. Ik heb daarom meer dan de helft weggestuurd en gesommeerd volgende week terug te komen. Uiteindelijk hadden we 27 studenten die door mij en Felicia geholpen werden met hun opdrachten. Nu heeft zij dus ook meegemaakt hoe het hier kan gaan ;-)! Daarna was het weer tijd voor leuke dingen doen. We zijn naar Kizimkazi geweest, in het zuiden van het eiland. Een plek waar ik nog niet geweest was. Het hotel heette ‘Promised Land Lodge’ en het maakte de naam zeker waar. Wow wat waren we op een mooie plek beland! Het was zo anders dan de stranden die we al gezien hadden en het hotel was een oase van rust. We hebben dan ook vrij snel een nacht extra geboekt. De eerste dag lekker gechilld en de tweede dag zijn we in de ochtend een dolfijnentour gaan doen. We gingen om 06:00 uur al op de boot, maar het was het vroege opstaan zeker waard. Grote groepen dolfijnen zwommen om onze boot heen. Op de beste momenten sprongen we met onze snorkels het water in en kon je ze naast je zien zwemmen. Een magische ochtend! Daarna lekker ontbeten en voor 09:00 uur lagen we al bij het zwembad. Later op de dag zijn we de zee weer opgegaan met een kayak en hebben we lekker gezwommen. Top dag!

Zaterdag zijn we naar Paje gegaan, in het oosten van het eiland. Een party plek met veel leuke restaurantjes en barretjes. Overdag lekker op het strand geweest en ’s avonds gingen de voetjes van de vloer. Of nouja, met de voetjes in het zand. De volgende dag nog aan het zwembad gelegen bij ons hotel en toen was het tijd terug te gaan naar Stone Town. In Stone Town hebben we de Slave Market nog gezien en zijn we naar Prison Island gegaan om schildpadden te zien. Laatste leuke dagen samen voordat Felicia woensdagochtend weer naar huis vloog.  Nu, een paar dagen later ben ik weer volop aan het werk op kantoor. Woensdag weer training gegeven op school, gisteren een paar cv’s verbeterd en verslagen gemaakt en vandaag wat administratie wegwerken. Nog slechts 5 weken te gaan! Nu gaat de tijd erg snel, omdat er na die 5 weken niet een nieuw project in Tanzania op mij wacht zoals dat in Lindi was voordat ik naar Zanzibar ging. Over 5 weken is dit avontuur gewoon voorbij. Een gek idee, want ik ben zo gewend aan mijn leven hier.

Over 5 weken kom ik terug bij Tempo-Team en ik weet nog niet waar ik terecht ga komen binnen de organisatie. Daar ga ik de komende weken mee bezig. Ik denk dat hierna nog 1 blog komt, ter afsluiting van dit avontuur.

Ciao!