Holy Crab!

1 februari 2019 - Zanzibar, Tanzania

Vandaag alweer een maand in Zanzibar. Hoewel januari voorbij kroop, is het toch een gekke gedachte dat ik hier alweer een maand ben. 

Een aantal weken aan het werk en de frustraties zijn alweer terug. Na de roerige start had ik hoop voor deze week. Maar nee, het was weer typisch Afrika. Na een paar weken aanrommelen besloot ik initiatief te nemen om alvast een start te maken aan de trainingen die we vanaf 18 februari kunnen geven. Ik heb vorige week twee trainingen gemaakt met vier onderwerpen. Ik heb daarbij per onderdeel van de training aangegeven hoelang ik daarmee bezig ben, om te weten hoeveel tijd je in totaal nodig hebt om de trainingen klaar te hebben. Tevens vroeg onze manager ook om een voorstel te doen over het aantal trainingen we konden geven in 10 weken en over welke onderwerpen, zodat hij dit met de scholen kon bespreken. Dit had ik samen met een collega netjes uitgewerkt en naar hem gestuurd. Afgelopen maandag ging ik dit alles trots met mijn manager bespreken, maar die ging vrij snel op details in en keek niet naar het gehele plaatje. Toen hij de tijdsindeling zag twijfelde hij volledig aan de ervaring die wij hadden opgedaan in Mtwara en Lindi. We hadden daar grotendeels dezelfde trainingen gegeven en wisten daardoor precies hoelang een training zou duren. Nee onze manager was niet overtuigd. Ik snap dan ook niet dat hij ons vraagt zo’n voorstel te maken als hij onze ideeën in twijfel trekt. Ook gaf hij aan dat ik het format van VSO moest aanhouden voor het curriculum van de training. Voor mij heeft een andere vrijwilliger ook zelf workshops en trainingen zelf bedacht en uitgevoerd dus ik begreep niet dat de training van mij dan niet goed genoeg was. Ik had het namelijk naast die van mijn voorganger gelegd en delen daarvan overgenomen. Oftewel mijn werk van die hele week werd volledig afgekeurd. Overigens was mijn manager de hele week pleite dus ik kon ook niet tussendoor checken of ik op de goede weg was. Ze willen ook dat je alles volgens hun boekje doet. Prima, alleen dat boekje was ook pleite dus geen idee waar je moet beginnen, gevolg: je doet maar wat. In Nederland is het juist goed om zelf initiatief te nemen en zelf het een en ander op touw te zetten, maar hier wordt dat niet zo gewaardeerd. Je kan hier beter vragen aan de manager wat je kan doen en dat vervolgens uitvoeren. Komt door de hiërarchie die hier nogal hoog in het vaandel staat. Pfffff. Na het gesprek met mijn manager over de trainingen en alle irrelevante details ben ik dan ook gefrustreerd weggelopen en heb ik echt even stoom moeten afblazen thuis. Alles van de afgelopen weken en de frustraties uit Lindi stapelen zich dan op in zo’n gesprek. Gelukkig is thuis 1 minuut lopen van kantoor, dus ik kon even rustig worden door mijn was op te hangen (gelijk nuttig bezig zijn, ja ja!). Daarna teruggekomen en einde van de middag mijn frustraties woorden gegeven door in gesprek te gaan met mijn manager. Een goed gesprek, want ik had er opeens een hele boel taken bij. Taken die ik overigens niet kán uitvoeren, maar hee ik heb genoeg tijd om erachter te komen hoe ik die taken wel kan uitvoeren. 

Kantoor binnenKantoor buitenDe binnenkant van het gebouw van ons kantoor

Ik heb volgende week de hele week de tijd voor mijn takenlijstje. Daarna zijn we de hele week bij de Annual Conference van VSO. Ja de hele week, want het is in Iringa. Kijk maar even op Google Maps waar dat ligt in Tanzania. Het lijkt dichtbij, maar het is maarliefst 10 uur in de bus vanaf Dar es Salaam. Eerst dus met de veerboot 2 uur naar Dar en dan 10 uur in een partybus met collega’s. Vanuit het hele land komen collega’s bij elkaar voor deze conferentie. Naast vertoeven in een hotel, kan ik ook nog eens bijkletsen met mijn collega’s uit Lindi en Mtwara, zin in!! Tijdens die Annual Conference ga ik op dag 3 workshops geven met een aantal collega’s. Ik kreeg het onderwerp ‘Personal Branding’ toegewezen en ik koos heel snel mijn partner in crime uit Lindi, Daphne, die ook gesommeerd was een workshop te geven. Hier zijn we deze en volgende week dan ook lekker druk mee. Na de Annual Conference ga ik hopelijk beginnen met een power week. Want de week van 18 februari zijn eindelijk de leraren en studenten op de scholen aanwezig aan wie wij training gaan geven. Ik heb trainingen gemaakt (althans die moet ik weer herschrijven) over sollicitatiegesprekken, cv schrijven, het vinden van en solliciteren op een vacature en het openen van een e-mailaccount. Vier onderwerpen verdeeld in 2 trainingen van elk ongeveer 3 uur. Dat was tenminste mijn idee, mijn manager had er natuurlijk twijfels bij. Hij gaat hopelijk nu alles regelen met de scholen over waar, wanneer, met wie en voor wie we trainingen gaan geven. Fingers crossed dat ik in de week van 18 februari eindelijk kan vlammen. 

Met Tesse in het gebouw van ons kantoor

Die week erna, op 27 februari komt Felicia al aan op Zanzibar. Februari zal door alle verschillende activiteiten vast voorbij vliegen. Zij gaat op 13 maart terug naar Nederland en dan breekt mijn laatste maand in Tanzania al aan. Man, daar wil ik nog even niet over nadenken, haha! Op 2 maart hebben we de beroemde Career Fair, die overigens al 3 keer is verplaatst. Helaas valt die wel midden in Felicia’s vakantie, maar ik heb weten te regelen dat ik verder wel vrij ben als ze er is. Voor die Career Fair doe ik nu al een paar kleine voorbereidingen, zodat niet alles in de laatste week voor 2 maart gedaan moet worden. Zo maak ik een taakverdeling, bereid ik een workshop voor en regel ik (via Daphne) promotiematerialen. We hopen dat er 50 bedrijven en 500 studenten/afgestudeerden bij de Career Fair aanwezig zullen zijn. Een flink event dus! We gaan het beleven. 

Career Fair meeting

Verder hebben we een nieuwe collega in ons Zanzibar team gekregen: Mwaka! Ook in Lindi was ze mijn collega en het is super om haar hier te hebben. Mwaka is zwanger en kan daardoor waarschijnlijk niet het einde van het project (30 april) halen, maar tot die tijd zet ze zich volledig in. Ze gaat entrepreneurship doen, waardoor ik me wat meer kan focussen op de trainingen op de scholen en op marketing en communicatie (iets wat ik super leuk vind om te doen). 

Nieuwe collega Mwaka (tevens ook collega uit Lindi)

Genoeg over werk, want buiten werk valt er zoveel te beleven. Ik probeer nu steeds meer verschillende restaurantjes uit wat soms leidt tot verrassingen. Op aanraden zijn we voor een late lunch naar Mash’allah gegaan, een restaurant met lokaal en Indisch eten. Van buiten ziet het er niet zo fancy uit, maar ze hadden het buffet aangeraden. Toen ik dat eenmaal had bekeken was ik niet echt overtuigd. De rest van het stel ook niet, dus gingen we de menukaart eens bekijken. Daar koos ik vrij random een gerecht uit met kip en nam ik naanbrood met kaas erbij. Na ruim een uur wachten kwam ons eten en wauw wat zag dat er goed uit! We kregen allemaal een pannetje op een vuurtje. Daarin zat een romige saus met kip en wat groentes. Het naanbrood is echt één van de lekkerste dingen die ik hier heb gegeten en de rijst was ook top. Vanaf nu dus mijn favoriete plek voor een goede maaltijd. Ook niet duur trouwens, voor een complete maaltijd (kip, saus, groentes, rijst en naanbrood) betaal je zo’n 6 euro. Ik kon de helft maar op, dus ik nam de rest mee in een bakkie. Je kan dus gemakkelijk twee keer eten van die ene maaltijd. Genieten!!

Eten bij MashallahSunset bij Baboo CafeCocktails na het werk met een prachtige zonsondergang vanaf de rooftop bij Maru Maru Hotel

In de weekenden zoek ik graag de rust op met wat vriendinnen (Stone Town is nogal druk met veel lawaai enzo) en gaan we regelmatig naar het noorden of oosten van het eiland. Bijvoorbeeld naar Kendwa, Nungwi, Michamvi, Paje of Jambiani (Google even op Afbeeldingen 😉). Daar heb je de mooiste en fijnste stranden om lekker te relaxen. Ik maak iedereen graag jaloers met alle foto’s en video’s die ik daar maak, vooral als ik over de sneeuw in Nederland hoor! Brrrr, moet er niet aan denken! Vorig weekend was ik met een andere Nederlandse meid, Lisette, in Michamvi. We werden daar wel weer even geconfronteerd met de flora en fauna van Afrika. Zo gingen we ’s avonds op het strand uit eten, maar konden we niet volledig terug lopen over het strand, omdat het vloed was geworden (en flink!). We moesten een klein stukje over het strand om tussendoor en achterlangs terug te lopen. Van een muurtje af klauteren om vervolgens tussen de mega krabben te staan. Gelukkig met een paar stappen (door bakken zeewier) stonden we achter het restaurant en liepen we door smalle paden terug naar onze bungalow. Onderweg werden we verrast door een SUPER spin midden op de weg. Die zat even naar ons te staren met z’n glimmende ogen. Al rennend naar onze bungalow. We moesten de trap op om naar onze kamer te gaan. Je raadt het al, er zat iets op de trap op ons te wachten. We werden verwelkomt door een slang die lag te chillen op de vierde trede. Geen grote python, maar een kleine niet zo vriendelijke bruine slang. Gelukkig ’slechts’ 40 cm, maar de locals hadden toch moeite om hem weg te krijgen. De slang bleek namelijk niet zo onder de indruk te zijn van het personeel die met een tak de slang probeerden weg te jagen. Hij bleef uiteindelijk onder de trap zitten. Weer al rennend naar boven. De volgende dag kwamen we bij de bungalows een bekende tegen dus we wilden even bij haar gaan zitten, maar voordat ik ging zitten liep er weer een dier onder de tafel vandaan. Het was een mega krab zoals die van de dag ervoor op het strand. Die schoof rustig heen en weer bij de bank en de tafel. Mijn ‘Holy Shit’ werd al gauw verbeterd in: ‘Holy Crab’. Ja ja, lach de angst maar lekker weg. 

Krab

(zie in het mapje 'video' voor bewegende beelden van de krab😉)

De terugweg na het heerlijke weekend in Michamvi verliep niet helemaal soepel. Lisette en ik wilden einde van de middag terug naar Stone Town met de daladala (kleine bussen voor het openbaar vervoer) maar we waren niet de enige. Er stonden ongeveer 80 mensen te wachten aan de weg (nee er is geen bushalte) en er kwam elk kwartier een bus langs met slechts 5 plekken vrij. Gevolg: iedereen rende als een malle op de bussen af om met veel geduw en getrek een plaats te bemachtigen. We stonden op het punt om een taxi te pakken, tot er een nieuwe bus aan kwam. Lisette en ik renden op de deur af terwijl de bus nog reed en renden met de bus mee tot hij stopte. Met veel geluk allebei een plek kunnen vinden en ik had extra veel geluk, want ik zat naast de bestuurder op een soort verhoging dus ik had goed uitzicht! Lisette zat achter mij en deelde een inklapstoel met een andere passagier. Zij zat er dus wat minder comfortabel bij… sorry!!

Terugweg in de daladala met LisetteVoorin de daladala

De komende maand heb ik bijna helemaal volgepland, maar ik hoop tussendoor toch even wat foto’s en een verhaal te kunnen delen met jullie. Laat even weten wat jullie leuk vinden om in de blog terug zien of te lezen 😊! 


PS: Werk je bij de Randstad Groep en denk je erover na om een VSO placement aan te gaan? Je mag me altijd een berichtje doen via Whatsapp (0627185612) of via e-mail [email protected] voor als je vragen hebt. 

Groetjes! 

Foto’s

4 Reacties

  1. Davy Eustacia:
    1 februari 2019
    Leuk verhaal nath! Succes nog ff daaro in de dierentuin 😂💪🏾🤙🏽
  2. Alaine:
    1 februari 2019
    Ik lees je avonturen weer met een grote glimlach.. echt gaaf!
  3. D.E. vd Brake Fransman:
    1 februari 2019
    Je kan prachtig schrijven Nathalie ik geniet van je verhalen. Groetjes Dirien
  4. Wim Bonestroo:
    1 februari 2019
    Wat een beleving Nathalie , prachtig verhaal.
    Succes!!